Paprocie
To najliczniej występująca klasa niekwitnących, roślin zielnych. Pierwsze ślady bytowania paproci datuje się na około 360 milionów lat (późny dewon). W naturalnym środowisku pospolicie występują w strefie umiarkowanej: w dolnych partiach lasu, na bagnach, łąkach i polach. Największe zróżnicowanie wykazują w strefie międzyzwrotnikowej, na obszarach ciepłych i wilgotnych, czasem można je spotkać także na terenach podmokłych i na średnich wysokościach na obszarach górskich. Rzadko występują w suchych lub zimnych miejscach. Paprocie w większości to rośliny naziemne. Wiele gatunków to epifity. Niektóre wykazują pokrój podobny do pnączy.
Ponieważ paprocie nie wytwarzają kwiatów ani nasion, rozmnażają się płciowo przez zarodniki lub wegetatywnie (przez podział kłącza).
Pod względem siedlisk, form i metod reprodukcji paprocie są niezwykle zróżnicowane. Jeśli chodzi o rozmiary, występują od maleńkich (o wysokości ok. 1–1,2 cm) do ogromnych paproci drzewiastych sięgających nawet do 25 metrów.
Zazwyczaj zielone liście mogą mieć różne kształty, od niepozornych, łuskowatych, po duże i rozłożyste, przypominające postrzępione pióra. Niekiedy młode liście są zwinięte ślimakowato.
Mając na uwadze szeroki zasięg występowania i różnorodność, paprocie w większości wymagają od umiarkowanego pośredniego światła do jasnego cienia.
Optymalne warunki uprawy w zależności od gatunku to temperatury z zakresu 13-35℃ oraz wilgotność na poziome 70-90%.
Paprocie są roślinami idealnymi do terrariów, wiwariów, paludariów oraz innych projektów w szkle. Niektóre z powodzeniem mogą być uprawiane jako rośliny ozdobne w pomieszczeniach.
